Powierzchnie mineralne są stale narażone na działanie czynników atmosferycznych i naturalne procesy
erozji. Zjawisko stopniowego niszczenia elewacji, płyt nagrobków, pomników i innych płaszczyzn
kamiennych, ceglanych, betonowych itd. jest tak samo naturalne i nieuchronne jak sam upływ czasu.
Istnieje jednak sposób na spowolnienie takiego zjawiska – impregnacja hydrofobowa. Jak nazwa
wskazuje, zabieg impregnacji hydrofobowej ma nadać materiałowi właściwość odpychania wody, czyli
czynnika grającego ważną rolę w procesach erozji min. przez zjawisko termicznej zmiany objętości.
Dodatkowo, osadzające się na powierzchni materiału zabrudzenia atmosferyczne mogą tworzyć z
wodą roztwór, który głęboko penetruje i powoduje trwałą utratę walorów estetycznych.
Impregnacja hydrofobowa jest zawsze korzystna gdy mamy do czynienia z powierzchnią narażoną na
działanie czynników atmosferycznych. Logika dyktuje, że nowy materiał nie wymaga dodatkowych
zabiegów kosmetycznych, lecz dzięki impregnacji hydrofobowej zwiększamy szanse utrzymania przez
dłuższy czas estetyki i skonsolidowania. Materiały starsze, w szczególności takie po renowacji
doświadczają znacznego zwiększenia chłonności przez otwarcie struktury porowatej – w ich przypadku
odpowiednia impregnacja hydrofobowa jest absolutnie konieczna. Zabieg impregnacji jest też dobrym
sposobem na ograniczenie zniszczeń przez zabiegi niezgodne ze sztuką konserwatorską, jak np.
piaskowanie.
Nazwa preparatów SILOXAN wywodzie się bezpośrednio z natury łańcucha głównego: są to związki
krzemoorganiczne (z wiązaniami Si – O – Si), będące oligomerami.
W impregnatach wodnych grupa siloksanowa jest zawieszona w wodzie. Po aplikacji produktu woda
odparowuje, pozwalając na przeformowanie i połączenie cząstek, tworząc polikondensat.
W impregnatach rozpuszczalnikowych cząstki rozpuszczalnika organicznego są powiązane (w sposoby
inne niż wiązaniami kowalencyjnymi) z grupami siloksanowymi. Gdy rozpuszczalnik organiczny
odparowuje, cząstki produktu są przyciągane do siebie, skupiając się w polikondensaty.
Produkty oparte na rozpuszczalnikach różnią się właściwościami od układów wodnych – główne
różnice to zawartość lotnych związków organicznych, zdolność penetracji materiału, charakterystyka
wytwarzanego ciała stałego itd. W przemyśle budowlanym i konserwatorskim największe znaczenie
ma zdolność do penetracji materiału. Nie zawsze wysoka zdolność penetracji jest pożądana, gdyż
łatwo spotkać się z materiałami takimi jak np. bardzo chłonne gatunki piaskowca, przez które
niewłaściwy impregnat można przelewać praktycznie jak przez sito. Dlatego zgodnie z naszym
doświadczeniem, warto rozpatrzeć rodzaj zastosowanego impregnatu w zależności od rodzaju
impregnowanej powierzchni.
Wodne – na powierzchnie chłonne takie jak piaskowce, marmury, wapienie, porowate betony, tynki.
Na takich powierzchniach powodują silniejszy efekt hydrofobowy i stanowią lepszą propozycję
cenową, gdyż potrzebna jest mniejsza ilość impregnatu.
Rozpuszczalnikowe – na powierzchnie zwarte takie jak granit, kamień sztuczny, cegła klinkierowa,
zbity beton, tynki. Tutaj pożądany jest jak najwyższy stopień penetracji, aby zabezpieczenie nie
sprowadzało się tylko do cienkiej warstwy na wierzchu materiału.
Ponieważ wodne układy siloksanowe są bardzo delikatne chemicznie, nie produkujemy wariantów z
funkcjonalnymi dodatkami tak jak w przypadku układów rozpuszczalnikowych. Przy rozcieńczaniu
warto zwrócić uwagę aby twardość wody nie przekraczała 20°dH, a w naczyniu nie znajdowały się
zanieczyszczenia.
Zachęcamy do zapoznania się z naszą ofertą bardzo wysokiej jakości impregnatów
hydrofobowych pod adresem: https://www.coverax.eu/chemia-elewacyjna/impregnaty
